خورشید به انتظار توداغ می کند.

آسمان ابرها رابه خدمت می گیرد.

زمین دست در دست زندگی به کامم تلخ میشوند.

چشمها ترانه می خوانند.

لبان لعل عشق خسته و درمانده اما هنوز می تپند.

سحرهای شفع اشک میریزند وقنوت های وتر برایت دعا می خوانند.

زمان اما،

مثل تیرکمان عشق از قلب نقاشی عبور می کند ومی گرید.

سجده ها عقده ی پستی خود را دردقیقه های طویل تکرار می کنند.

برگها

نشسته در گوشه باغ،در اندیشه ی آمدنت زرد می شوند.

سحرم صبح میشود.

نماز هم اسیر انتظار می شود.

"در نمازم خم ابروی تو بر یاد آمد          حالتی رفت که محراب به فریاد آمد"

حتی رکوع هم برایت از خدا حواله می گیرد.

مهدی(عج)

ای مولای زمین و زمان

ظهور رامعنا کن،تا لغت نامه ها بیشتر از این شرمنده ی افکار نافله ها نمانند.

ظهور کن تا پایان اذان صبح.

خدایا

فرداصبح اگر اونباشد دوباره تکرار خواهم شد.

                                                 "اللهم عجل لولیک الفرج"