سلام دوستان

امروز داشتم کتاب سخنان چهارده معصوم نوشته آیت الله مشکینی ترجمه آیت الله احمد جنتی رو مطالعه می کردم به یه داستان جالب رسیدم.که باخودم گفتم برای شما هم تعریف کنم.خیلی جالبه بخونید:

خداوند به یکی از پیغمبران وحی کرد:

فردا صبح اولین چیزی که دیدی بخور،دومی را بپوشان، سومی را بپذیر، چهارمی را نا امید نکن، واز پنجمی بپرهیز.

پیامبر خدا صبحگاه از جا حرکت کرد،در اولین وهله به کوه بزرگ سیاهی بر خورد کرد،متحیر ایستاد که چه کنم؟!

سپس با خود گفت:خدا دستور محال نمی دهد.

پس به قصد خوردن کوه جلو رفت،هرچه جلو تر رفت کوه کوچکتر شد تا به اندازه لقمه ای در آمد.چون خورد دید گوارا ترین خوراک است.

از آنجا گذشت،طشت طلایی دید.طبق دستور گودالی کند و آن را پنهان کرد.

اندکی رفت و پشت سرش را نگاه کرد دید طشت از گودال بیرون زده.با خود گفت:من وظیفه ام را انجام دادم.

سپس به مرغی بر خورد که یک باز شکاری آن را تعقیب می کرد.مرغ آمد دور او چرخید.

پیغمبر گفت:من مـأمورم او را بپذیرم.آستین گشود ومرغ وارد آستین شد.

باز گفت:شکاری راکه چند روز در تعقیبش بودم ربودی؟

پیامبر گفت:خدا به من دستور داده این را هم نا امید نکنم.قطعه ای از ران شکار گرفت و به نزد باز افکند.

از آنجا گذشت.گوشت مرداری یافت که بو گرفته بود وکرم در آن افتاده بود.طبق وظیفه از آن گریخت.

پس از انجام این مراحل برگشت.شب در خواب به او گفتند: تو مأموریت خویش را انجام دادی اما فهمیدی مقصود چه بود؟

گفت:نه

گفتند:آن کوه،غضب بود.انسان در وقت خشم خود را در مقابل کوهی می بیند،اگر موقعیت خویش بشناسد وپا بر جا ماند کم کم غضب آرام شود و سر انجام به صورت لقمه ی گوارایی در آید که آن را فرو دهد.

اما آن طشت،کنایه از کار خیر و عمل صالح بود که اگر مخفی کنی خدا به هر طریق باشد آن را در برابر کسانی جلوه کند که صاحبش را جلوه دهند،علاوه بر ثوابی که در آخرت دارد.

اما آن مرغ،کنایه از نصیحتگوست که باید راهنمایی اش را بپذیری.

وباز شکاری حاجتمند است که نباید نا امیدش کنی.

وگوشت گندیده غیبت است،که از آن بگریز.

برای من که خیلی جالب بود  

قال امام جواد الائمه(ع):

الْمُؤمِنُ یَحْتاجُ إلى ثَلاثِ خِصال: تَوْفیق مِنَ اللهِ عَزَّ وَ جَلَّ، وَ واعِظ مِنْ نَفْسِهِ، وَ قَبُول مِمَّنْ یَنْصَحُهُ.

مؤمن در هر حال نیازمند به سه خصلت است:

1.توفیق از طرف خداوند متعال

2. واعظى از درون خود

3. قبول و پذیرش نصیحت کسى که او را نصیحت نماید.

بحارالأنوار: ج 72، ص 65، ح 3، مستدرک الوسائل: ج 8، ص 329، ح 9576.

خدای تعالی میفرماید:

به عزت و جلال و بزرگواری و جایگاه مرتفع عرشم سوگند،
امید هر کس را که به جز به من امیدوار باشد حتماً و حتماً به وسیله ی نومیدی، خواهم برید و لباس مذلت و خواری در نزد مردم را حتماً حتماً به او خواهم پوشانید و او را از نزدیک شدن به بارگاهم حتماً حتماً دور خواهم ساخت!
آیا در سختی ها جز مرا آرزو میکند؟ و حال آنکه سختی ها همه بدست من است و به کسی به جز من امید بسته است؟
و با حلقه ی فکر، درِ خانه ی غیر مرا میزند؟
و حال آنکه کلید در های بسته بدست من است و درِ خانه ی من به روی هر کسی که مرا بخواند باز است
و کیست آنکه در مصیبت هایش مرا آرزو کرد و من رشته ی اتصال او را با خودم در آن مصیبت بریدم؟
و کیست آنکه در مقصودی که داشت امید به من بست و من امیدش را قطع کردم؟
نگهداری آرزوهای بندگانم را خودم به عهده گرفتم ولی آنها به نگهداری من راضی نشدند و آسمان هایم را از فرشتگانی که از تسبیح خوانی من ملالتی به خود راه نمیدهند پر کردم و به ایشان دستور دادم که درهای میان من و بندگانم را نبندند ولی بندگانم به گفته ی من اعتماد نکردند.
آنکس که مصیبتی از مصیبتها، شب هنگام به سراغش میاید مگر نمیداند که به جز من هیچ کس بر برطرف نمودن آن مصیبت مالک نیست؟
آیا بنده ی من مرا چنین می بیند که منی که پیش از سوال کردن و درخواست، عطا میکنم، پس از آنکه درخواست کند و از من سوال کند اجابتش نمیکنم؟؟؟
مگر من بخیلم که بنده ی من مرا به بخل نسبت میدهد؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟؟!!!!!
مگر بخشایش و کرم از آن من نیست؟
مگر گذشت و رحمت بدست من نیست؟
مگر من محل آرزوها نیستم؟
پس چه کسی رشته ی آرزوها را به جز من میتواند قطع کند؟
آنان که آرزومندند مگر نمیترسند از اینکه به جز من بر کسی امید میبندند؟؟؟
اگر همه ی اهل آسمانها و زمینم همگی آرزوها داشته باشندو آنگاه من به هر یک از آنان به اندازه ی همه ی آنچه همگی آرزو دارند بدهم به قدر ذره ای از ملک من کم نمیشود و چگونه ممکن است کم شود ملکی که من خودم قیم و برپا دارنده ی آن هستم؟
ای بدا به حال آنان که از رحمت من ناامیداند
و ای بدا به حال آنکه معصیت مرا بکند و احترام مرا نگاه ندارد
.
.
منبع : کتاب لقالله ، تألیف عارف ربانی آیت الحق، میرزا جواد آقا ملکی تبریزی، ص 113